Nedir bu ezilmişlik psikolojisi, peşin teslimiyet hali ? Tamam, AKP % 50’yi aldı, tekrar tek başına iktidarda, hayırlı, uğurlu olsun… İyi de, bu aşırı kötümserlik niye? Türkiye 6 Haziran’da neyse aslında bugün de o. «Müstahak olduğumuz», «eğitimsiz millet», «laiklik de elden gidiyor» gibi yorumlar da nereden çıkıyor?
Olup bitenlere bakalım. AKP 4 küsür milyon ek oy almış. Bunun hemen hemen 2 milyonu MHP’den, 1 milyonu bilhassa doğu illerindeki HDP’den, 500.000’i Saadet Partisinden, geri kalani da ıvır zıvırdan.
7 Haziran’da «17-25 Aralık, tek ülke» diyen MHP seçmeni 5 ayda fikir değiştirip «aslanım RTE, çaldın ama çalıştın; PKK’yı da zaten sen halledersin» diye mi AKP’ye oy vermiş, yoksa «Bahçeli’den lider olmaz, madem koalisyon istemiyor, ben de o zaman tabanıma en yakın olan AKP’ye giderim» mi demiş?
7 Haziran’da «Seni başkan yaptırmayacağız, HDP Türkiye partisidir» diyen 1 milyon HDP seçmeni şimdi «haydi seni başkan yapalım, sen de gel tepemize bomba yağdır» diye mi AKP’ye kaymış, yoksa «HDP, PKK ile olan göbek bağını kesemedi, buralarin özerklik, bağımsızlık rüyalarına değil, huzura, aşa, işe ihtiyacı var» diye mi?
Son 5 ayda AKP ne yapmış ki millet kendisine mükafaat olarak % 10 daha fazla oy vermiş? Bu oyların nedeni «daha kötü olmasın» refleksi.
Asagidaki tabloya bir göz atalim :
| 6 Haziran | 7 Haziran | 1 Kasım | ||||
| AKP | % 49,9 | 326 | % 40,9 | 258 | % 49,5 | 317 |
| CHP | % 25,9 | 135 | % 25,0 | 132 | % 25,3 | 134 |
| MHP | % 12,9 | 53 | % 16,3 | 80 | % 11,9 | 40 |
| HDP | 36 | % 13,1 | 80 | % 10,8 | 59 | |
7 Haziran parantezini kaldıralım. Değişmiş olan ne ? Siz AKP’li olsanız hangi tabloyu tercih ederdiniz? Ortaya çıkan fakat bizim görmekte zorluk çektiğimiz ne? AKP’nin zafer çığlıkları aslında önce eşeğini kaybedip sonra bulmuşun sevinci değil mi ? Ayrıca eşek kaybedip at da bulmamış, bulunan eşek yine aynı eşek…
Bu kadar kısa hafızalı da olmayalım… 6 Haziran’da Erdoğan meydanlara niçin çıkmışti ? Kendine başkanlık olanağı tanıyacak 400 milletvekili için değil miydi ? E-ee, ne oldu ? Sıfıra sıfır, elde var sıfır, yine o rakama ulaşamadı…
7 Haziran’a bakalım. O günlerde «HDP’ye emanet oy» dediğimde en büyük tepkiler bugün hayal kırıklıkları yüzlerinden okunan dostlardan gelmişti. Eğer o gün HDP %10 barajın altinda kalsaydı AKP 7 Haziran’da hemen hemen bugün çıkardığı milletvekili sayısını çıkarmış olacaktı.
Uzun lafin kısası, Türkiye 6 Haziran’da neyse bugün de o! Bu oy kaymalarının altındaki nedenlere bakınca da bu seçmenleri suçlamak, «göbeğini artık kaşımayan» sınıfından çıkartıp tekrar «pijama, terlik ve mangal» sınıfina sokmak, 7 Haziran’ı «aydınlık öncesı» diye tanımladıktan sonra 2 Kasim’a «kara karanlık başlangıcı» demek haksızlığın ötesinde birşey olur.
Bu seçimlerde kimse Erdoğan’ı aklamadı, kimse «aman çalmaya devam etsinler» veya «laikliği gömelim» demedi. Kimse 7 Haziran’dan beri daha akıllanmadı veya daha aptallaşmadı. Dün neysek bugün de oyuz. «Madem ki koalisyonu yüzünüze gözünüze bulaştırdınız» ile «aman daha kötüsü olmasın» tepkileri bunlar. Erdoğan bir kumar oynadı ve kendisinin bile ümit etmediği şekilde MHP’yi düşeşlerle, HDP’i dübeşlerle yendi…
Haa, çıkarmam gereken ders yok mu? Tonlarca… Bunun için önümde seçimsiz 4 yıl var. Ama çıkartmam gereken derslerden önce aklımdan çıkarmamam gereken bir ana prensip var: bu ülke benim ülkem, daha doğrusu benim de ülkem. Bu toprakların 75 milyonda biri benim, bu ülke benim vatanım. Bu ülkede ben hep başım dik yaşadim, bundan sonra da başım dik yaşayacağım.
İbrahim Çakıroğlu
