Kahvelerimizi hep Murat’tan alırız. Nefis bir karması vardır. Bu yüzden toptan satışlarıyla da Marmara Bölgesi’nde ilk sıralarda olduğunu bilirim. Zaman zaman Brezilya, Arjantin seyahatleriyle ödüllendirilir.
Bundan dört-beş yıl önce biraz da eşimin ısrarıyla günlük bir nakit borç talebinde bulunmuştum. Esnaf arasında genelde belli miktarlarda yardımlaşma olur. Fakat o yıllarda çek-senet sıkıntısıyla geçerdi. Bankalar kapandıktan sonra da o stresler hiç yaşanmamış gibi günü keyifle bitirirdik.
O gün Murat’a gittim. Bir süre sohbet ettik. Özel kahvelerimizi içtik. Bir iki günlük paraya ihtiyacımız olduğunu söyleyip rica ettim. Daha önce de birkaç kez almıştık. Biraz düşündükten sonra bana dedi ki, “Seni ve aileni gözlemliyorum. Coşkulusunuz, güzel bir kızın, sosyal ilişkilerin var. Erkek işi denilebilecek bir sürü şeyi beceriyorsun. Eşini de şanslı görüyorum. Ben ise yalnız yaşıyorum. Sadece para kazanıyorum. Onu da size kullandırırsam, geriye bana ne kalıyor söyler misin?”
Biraz şaşırdım ama açık yürekliliği beni etkiledi. Reddedilmişlik duygusuna kapılmadım. Düşündüm. Ne kadar sıkıntılıyız dediğimiz günlerde başka bir pencereden bakıp bizi anlatmıştı. Hiçbir ekonomik kaygısı yok dediğimiz birinin de yalnızlığı ve çaresiz para kazanışını da bana göstermişti.
Çoğu zaman, çoğumuz sahip olmadıklarımızın peşinden koşturuyoruz. Kendimizi mutsuz ediyoruz. Oysa temelleri bizde atılı nice yetenek ve renkliliklerimizin üzerine inşa etmiyoruz hayatımızı. Hep birileri birilerine gıpta ediyor…
Herşeyin yerini kafada değiştirmek gerekiyor belki de…
